asdfghjkl

Sunday 3 September 2017

Syafakallah


A S S A L A M M U A L A I K U

"Aku rindu kau"
Ayat yang terkeluar dari mulut aku tapi tak mampu untuk kau dengar. Hari ni hari yang ke-24 Nazrin koma. Accident, 11 Aug 17. Entry ni untuk Nazrin. Tapi dia mungkin tak kan baca sebab dia mana tahu aku ada blog. Mungkin juga tak ada orang baca sebab 2017 siapa je lagi layan blog. Haha.

Aku cuma nak luahkan kat sini. Ini bukan kronologi kemalangan yang terjadi pada Nazrin. Ini cuma ungkapan rindu yang tak kesampaian.

30 May 17, birthday aku.
"Nazrin... Kalau lah.. Emm... Kalau aku dah tak de nanti, kau nangis tak?"
"Nangis lahhhh. Kau kan bffffffff aku" 
"Hahahaha. Cengeng"
"Kalau aku, eza? Kalau aku dah takde, kau nangis tak?"
"TAK. Hahahahahahaha"
Sejujurnya, kau kemalangan ni pun aku nangis macam orang meroyan tau tak. Aku takut weh kau tinggalkan aku.


13 June 17, sebelum cuti sem.
Kau minta aku hantar kau kat terminal and teman sampai bas datang. Bila kau dah naik bas, kau whatsapp aku cakap kau dapat single seat, thanks teman kau and..
Gonna miss you, eza
Nazrin, 13 Aug 17 aku datang lawat kau kat hospital. Tapi kau tak bangun pun. Kau tak de rasa rindu kat aku ke? Kau tak de rasa bersalah ke bila aku nangis sebelah kau?

Mana aku nak tuju bila aku rindu kat kau? Aku rasa semua orang macam dah bosan dengar aku cakap pasal kau. Aku dok luah kat Allah je weh. Aku pun rasa dah penat nak whatsapp abang kau, kacau dia semata-mata nak tanya pasal kau, keadaan kau, kesihatan kau. Aku nampak macam dia dah mula rasa tak selesa, jadi aku stop.

Aku tak tahu macam mana keadaan kau sekarang. Yang aku tahu, aku rindu kau. Aku rindu mulut kepoh kau. Bangun lah, aku sanggup layan "sembang lebih" kau. Kau kata je nak pi mana. Semua aku iye angguk angguk kan je.

Kau kawan aku, kau sahabat aku, Aku penah cakap kan, aku sakit bila tengok kau sakit. Hati aku ni, sakit weh tengok kau macam ni. Dalam hidup aku ni penuh dengan kau. Aku pandang itu, teringat kau. Aku pandang ini, teringat kau. Hairband tu ponn, kau yang beli kan. Sedih weh. Sedih sangat.

Minggu pertama kau koma, aku sedih gila kot. Tengah masak pun tiba-tiba mengalir air mata. Tapi aku lap lah. Takde lah sampai air mata masuk dalam makanan. Hahaha, ngek. Aku makan sekali sehari. Mood tak yah cerita lah, ke laut. Sampai lah satu hari, aku teringat ayat kau dulu. "Eza, kau tak boleh macam ni. Kau jangan lah sedih sebab aku" So aku pun try cari mood dan hidup macam biasa. Tapi... Ada masa aku koyak juga, Nazrin. Macam sekarang. Sob sob.

Aku percaya semua ni ada hikmah. Aku percaya the perfect timing untuk Allah kejut kau dari tidur panjang kau. Aku ada, InshaAllah selalu ada untuk kau. Syafakallah, embryo.


Cepat bangun. Aku ada beli gundam untuk kau nii.

-Faezatul Nur-